dikkat bu yazı ağır depresyon içerir!
gerçekten hayattan bıktım. bi ben mi herkes mi böyle bilmiyorum ama yaşamak gerçekten güzel falan değil. gençliğim geçinmek ve çalışmakla geçiyor. yaşlandıkça da hastalık gelecek vücut yıpranmış olacak güç kalmayacak. sonra para olsa ne olmasa ne. parayı geçtim o kadar didinmeme rağmen huzur da yok abicim. psikolojim bozuk farkındayım ama kendimi topladığımda ne değişik bozuk düzen hep devam edecek zaten

çok da fazla düşünüp kafayı yememek lazım . boşver akışına bırak

ac bi snickers ye kendine gel :):):)

bi ara ben de böyleydim her sabah kalkıp cama baktığımda adaletin bu mu dünya diyordum. kendi oturamadıkları evleri inşaa eden işçileri gördükçe sisteme küfrediyordum.hatta kendimi de çok bencil buluyordum yemek arttı mı 1 saat kendime sövüyordum sokaktaki kedileri görünce kendi kedimin rahatlığına bakıp yine kendime saydırıyordum zaten her işi ters giden biriyim her terslikte hayatıma lanetler yağdırıyordum. yataktan çıkamaz gale gelmiştim. üşendiğime kalkıp yemek hazırlamıyor aç aç geziyordum. ailemden birinin psikolojik sorunları vardı. her gece ağlar çığlık atardı ben de onu yatıştırmaya çalışırdım. hafiften şizofrene bağlamıştı ama psikolojik destekle düzelttik onu o arada da ben de bittim. çevreme bakıyorum nerde iyi kalpli insan varsa işleri ters gidiyor, mutsuz ,işsizdi. ama kötülere baktığımda ise o kadar mutluydular ki işte dedim bu dünyada iyiler hep kaybediyor. bir daha lanet okudum acımasız hayata. mutlu insanlardan bile nefret eder olmuştum ben ağlarken onlar niye güülüyor diye düşün artık ne derece battığımı.kendimi soyutladım toplumdan insanlardan nefret ettim çünkü insanlar kadar bencil yaratık yok bu dünyada savaşları gördükçe bunları oluşturan aç gözlü sisteme küfrettim. bunları tek başıma düzeltemeyeceğimi biliyordum ama yine de hep her şey için kendimi suçlamaya başladım hep ne yaptımsa kendime bile isteye yaptım mutsuzum ya oturdum dibine kadar yaşamalıyım dedim kendimi kapattım odaya açtım cem adrianı intihar eşiğine geldim not falan yazmaya başladım. sonra işte bi gün artık yeter dedim kendime seni aldatan sevgilin mi oldu,seni sevmeyen bi ailen mi var, çok mu yoksulsun, özrün mü var, arkadaşından kazık mı yedin kötü bi bölümde mi okuyorsun,şiddet mi görüyorsun... baktım ki hepsinin cevabı hayır sebep yok iken neden bu kadar mutsuz olayım ki dedim toparlandım ilk iş olarak tüm melankolik şarkıları silmek oldu :) açtım güzel hareketli bi parça her şeyi akışına bıraktım :) işte böyleee... bence sen de bir an önce kurtulmalısın bu durumdan ve şükretmelisin haline :))

çalışmak bozuk düzen değil ama istediğin gibi bir ortamda ve istediğin şekilde çalışman lazım. asıl çalışmasan kafayı yerdin. sadece biraz çabalayıp işini sevmeye çalışmalısın. herkes çalışıyor. çalışmak zorundayız.

ne güzel işte çalışıp kendi ayakların üzerinde duruyorsun bu şekilde düşünme çalışamayıp başkalarına da muhtaç olabilirdin