arkadaşlar, bugün gördüğüm üzücü bir haber artık bazı şeyleri içimde tutmayı zorlaştırdı.. benden daha kötü şeyler yaşayanlarınız vardır tabi ki, bu da benim hikayemin bir parçası işte; ben daha sekiz yaşındayken abimin bana karşı tavırlarının değiştiğini farkettim, annem ve babam hergün işe gidiyor tabi, abim de hemen benim yanıma geliyor, oyun oynayacağız diyor, amacını bildiğimden kavga ediyorum ama yine bir fayda etmiyor.. o zamanlar beli ipli bir eşofmanım vardı hatta, iplerini o kadar sıkıyordum ki izleri kızarıp yara olmaya başlamıştı. ne zaman ki abim üniversiteye gitti yaralarım iyileşti ama kalbim iyileşmedi. 12 senedir kimseye anlatamadım bunu, hatırladığımı, ne yaptığını, oyun olmadığını bildiğimi de belli edemedim. yazarken bile utanıyorum gerçekten. ama neden ben utanıyorum? 8 yaşındayken ne suçum vardı ki benim, neyi yanlış yapmıştım? hani diyorsunuz ya bir erkeğin yaptığını diğerlerine mal etmeyin diye, bazen bir erkeğin yaptığını bütün insanlığa mal ediyoruz. bunu anonim olarak yazıyorum arkadaşlar çünkü bu yaşadıklarımı bilen birinin yüzüne bakabileceğimi sanmıyorum, okuduysanız teşekkür ederim..

yıllar geçse de atlatilabilecek şeyler değil bunlar. ben benzerini bir komsumuzun oğlunda yaşamıştım gel senle oynayalim diyip bana yaklaştığı zaman odadan kaçardm. vee annemle onların evine gitmek istemezdim. zor biseydi benim için o insanı şimdi görsem hala tiksinirim. senin durumun abin ve düşünemiyorum hissettiklerini ben senden de küçüktüm 4 5 yaşlarındaydm yıllarca görüştükçe hep aynı davranışları sergiliyordu. ama ben bana dokunmasına izin vermezdim en azından öyle hatırlıyorum belki bastırdm kim bilir ? ama bence de uzman yardımı al daha iyi başarırsn.

13 yorum daha var, göster