anonim
arkadaşlar, bugün gördüğüm üzücü bir haber artık bazı şeyleri içimde tutmayı zorlaştırdı.. benden daha kötü şeyler yaşayanlarınız vardır tabi ki, bu da benim hikayemin bir parçası işte; ben daha sekiz yaşındayken abimin bana karşı tavırlarının değiştiğini farkettim, annem ve babam hergün işe gidiyor tabi, abim de hemen benim yanıma geliyor, oyun oynayacağız diyor, amacını bildiğimden kavga ediyorum ama yine bir fayda etmiyor.. o zamanlar beli ipli bir eşofmanım vardı hatta, iplerini o kadar sıkıyordum ki izleri kızarıp yara olmaya başlamıştı. ne zaman ki abim üniversiteye gitti yaralarım iyileşti ama kalbim iyileşmedi. 12 senedir kimseye anlatamadım bunu, hatırladığımı, ne yaptığını, oyun olmadığını bildiğimi de belli edemedim. yazarken bile utanıyorum gerçekten. ama neden ben utanıyorum? 8 yaşındayken ne suçum vardı ki benim, neyi yanlış yapmıştım? hani diyorsunuz ya bir erkeğin yaptığını diğerlerine mal etmeyin diye, bazen bir erkeğin yaptığını bütün insanlığa mal ediyoruz. bunu anonim olarak yazıyorum arkadaşlar çünkü bu yaşadıklarımı bilen birinin yüzüne bakabileceğimi sanmıyorum, okuduysanız teşekkür ederim..

Yorumlar

bu_hesap_silinmistir
yine de bi uzman yardımı iyi gelebilir. hem birine anlatmış olursun hem o kimseyede söylemiycek aranızda bir sır endişe etmeni gerektiricek bi şey olmaz. seni rahatlatır biz ne kadar yardımcı olmaya çalışsakta yeterli olmaz diye düşünüyorum ama suçunun olmadığı bi şeyden sakın utanma. dilerim senin için yakında her şey yoluna girer