uykumu alamayınca bütün günüm çok sinirli ve gergin geçiyor. neden uyumayı bu kadar seviyorum? oysa dünyada yapılacak çok iş varken neden ölümün kardeşi olan uykuya bu kadar düşkünüm? ölünce zaten sonsuz uyku var. tabi ya, oda cennete gidersek var dimi. birde öbür türlüsü var ki allah korusun. allah korusun diyorum ama allahın beni koruması için napıyorum? en basitinden günde 5 vakit toplam bir saatimizi alan namazı bile çogu kez kılmıyorum. hatta bazen kendimi kaderle kavga ederken buluyorum. bazen yakınımdakilerde beni kaderle kavga ederken buluyor. yapma bırak kader en iyisini yazar diyorlar. bir müddet kabullenip sonra yine... benim alfabemdeki kelimeler bir araya geliyorlar, defalarca deniyorlar ama 'imkansız ve boşver' kelimelerini bir türlü oluşturamıyorlar sorun burada sanırım...

kadere şükrediyorum da kaderin bizim kararlarımızla yol alacağına inanıyorum ama etrafımda hep savaşmadan aa napalım kader böyleymiş diyen insanlar oldu onun için tek savaşmaktan yoruldum. bak biz istersek yaparız bu yol bizim istediğimiz gibi olur dedikçe yok olmaz kader böyle diyen insanlardan yoruldum ben. hayata ve kadere değilde böyle insanlara benim sitemim. tabi bakınca onlarda kader ya neyse... bu işler çok karışık. uykuya gelince daha 4. sınıfa giderken annemin tüm ısrarlarına rağmen sabah erken gidilecek diye sınıf piknigine gitmediğimi bilirim :) 9 - 10 saat uyuyup kendi istegimle uyanmayınca olmuyor. ama bu günlerde uykum 13 - 14 saate çıktı işte o 3 - 4 saat gerçekten aynen dediğin gibi. uyuyımda şu günde bitsin. bu takvim yapragınıda koparıp atıyim ömrümden diye... ve yalnızlığı sevmeyen ben uzun zaman kendimi dinledim ve polyanacılık oynadım artık olmuyor ya eirene tek başıma bisiklet sürmekten zevk almıyorum mesela ama napalım kader... :))

4 yorum daha var, göster