buradan şöyle sevgilimden ayrıldım bilmem depresyon hapları kullanıyorum gibi itiraflar görüyorum.hem üzülüyor hem kızıyorum.ben çok fakir bir mahallede büyüdüm.allaha şükür durumumuz fena değil.bu yaz sırf boş durmamak için bir kahvehanede işe başladım.orada bir abi tanıdım.abi dediysem 55 yaşında.her akşsam 8 de gelir gece 3 e kadar çalışır.sabahta 5 ten akşam 6 ya kadar temizlikçi olarak çalışıyor.dün keyifli bir şekilde işe geldi ne oldu abi diye sorunca ''allahıma bin şükür kaloriferli bir eve çıktık dedi.hanım falan çok mutlu oldu dedi.bundan sonra çocuklar inşallah kömürden falan hasta olmayacak dedi.(astım hastası küçük olan)''abi dedim sende çocuk varmı 2 tane var dedi biri kız daha 13 yaşında diğeri erkek bu sene liseyi bitirdi dedi.üniversite sınavına girmiş istanbul gemi bilmem neyini tutturmuş.ne güzel abi dedim ama keşke demez olaydım.meğer çocuk baba ben İstanbullara gidip masraf olacağıma yatalak annem rahat etsin deyip işe girip çalışıyormuş.yani diyeceğim o ki lütfen arkadaşlar biraz sağınıza solunuza bakın halinize şükredin.ben hep öyle yapıyorum.allah herkesin yardımcısı olsun...

katılıyorum odin ama ben 23 yaşındayım ve bazı düşünceler beni çıldırtıyor.ben kendi hayatımı geçenlerde anlattım ve admin bile yayınlamadı.benim tek isteğim gülmeyi unutmayalım ve bazı problemlerle karşılaştığımızda daha kötüsünün her zaman olduğunu bilelim....sonuçta dertsiz insan yoktur.yorumun içinde teşekkürler

hayatta olunabilecek en derin çukura düştüğümüzü düşünsek bile dışarda hep daha kötüsüyle uğraşan insanlar daima olacaktır. tabii ki durum ne kadar kötü olursa olsun şükretmek şart ancak dışarda bi yerde daha kötüsüyle upraşanlar var diye bizim durumumuz iyi bir hal almaz. dışarda daha kötüsü oluyor deyip, ben iyiyim deyip geçmek insanın kendisine yapabileceği en büyük kötülüktür zannımca.