her zaman insanin kendi kendine yetebilecegini savunmusumdur. hic kimseye ihtiyacim olmadığını kendi basima güçlü bir birey oldugumu dusunmusumdur ama gel gör ki hayat belli olmuyor. su an kendi icimde kabullenemedigim bazi seyleri, birkac derdimi anlatmaya o kadar ihtiyacim var ki birine ama guvendigim kimse yok. dusmus ve yorgun hissediyorum. napicam bilmiyorum.

anlatmak istersen burdayız :)

4 yorum daha var, göster