her zaman insanin kendi kendine yetebilecegini savunmusumdur. hic kimseye ihtiyacim olmadığını kendi basima güçlü bir birey oldugumu dusunmusumdur ama gel gör ki hayat belli olmuyor. su an kendi icimde kabullenemedigim bazi seyleri, birkac derdimi anlatmaya o kadar ihtiyacim var ki birine ama guvendigim kimse yok. dusmus ve yorgun hissediyorum. napicam bilmiyorum.

burdasiniz da gizli olmak yetmiyor anlatacaklarima yine anlatiyorum anlatilacak seyleri sizlere, gece yaziyorum sabah kalkar kalkmaz direk giriyorum sayfaya bi heyecanla yorum atan var mi diye sağolun canlar 👍

4 yorum daha var, göster