anonim
babamı kaybettiğimde 2 yaşındaydım hçbir şeyden haberi olmayan ağlıyosa bile ağlayan insanları görüp korktuğu için ağlayan küçücük kız çocuğu... şimdi 20 yaşındayım hani derler ya zaman geçtikçe unutulur her şey diye bu çok başka bir şey babasız büyümek hayatın boyunca onun eksikliğiyle yaşamak çok ama çok farklı birşey zaman geçtikçe büyüdükçe sanki üzüntümde büyüyor dönemeyeceğini bildiğim halde o küçük kız çocuğu gibi bi gün belki babam gelir diye düşünürken buluyorum kendimi sonra kendime geliyorum kendimi alıştırmaya çalışıyorum hep. ama içimde öyle bir boşluk hissediyorum ki sanki uçsuz bucaksız sanki sevgiye aç .herkes beni sevsin istiyorum çok sevsin .çok sevenim var hayatımda ama hiçbir şey doldurmuyor onun yerini. annem babamdan sonra çok genç olmasına rağmen evlenmedi ve kardeşimle beni büyüttü belkide ne bu dünyada ne de öbür dünyada onun hakkını ödemeyiz bu hayatta onalrdan başka akrabalarımı saymıyorum başka kimsem yok . her zaman ya annemede bişey olursa diye korkuyla yaşamanın nasıl bişey olduğu tarif edilemez ,kaybetme korkusu....işte bu yüzdenmidir bilmiyorum hayatıma girecek adamın babam gibi gerçekten hakkında tek bir söylenecek kötü söz olmayan gerçek bir baba olmasını istiyorum bugüne kadar hiç sevgilim olmadı ben insanların ruh eşlerini aradığına inanıyorum onu bulmayı ümit ediyorum . size babam gibi adam olayı klişe gelebilir ama benim bu hayattaki en büyük eksikliğim o , ben babasına sarılan bi çocuk gördüğünde içten içe kıskanan ve ağlamamak için kendini zor tutan bir kız çocuğu bir genç kız görmeden aşık olduğum babamı hep kalbimde taşıyorum...

Yorumlar

anonim
odin gerçekten yürekten sana teşekkür ediyorum iyi dileklerin için inşallah her şey iyi dileklerin kadar güzel olur