bazen insanların vicdanlarını nasıl susturabildiklerini merak ediyorum. size de oluyor mu zaman zaman? yahu başını yastığa rahat koyuyor musun, demek istemiyor musunuz? ben şu sıra çok der oldum. kırdığım kalplerin, ağzımdan çıkan her kötü sözün vicdan tahlilini yapar oldum. ve açıkçası çok şey değişti. "ama o da bana bunu yaptı"lardan kurtuldum mesela. kabahatlerime kılıf aramaktan vazgeçmeye başladım. hiçbir şeyin tek taraflı olmadığına iyice inandırarak kendimi, yaşananlara tekrar dönüp baktım. yanlış anlaşılmasın kendimi suçlayarak yapmadım bunları. acaba haksızlık ediyor muyum, diye düşünerek yaptım. ve hiç pişman olmadım. diyorum ya çok şey değişti. bir sürü iyiki'lerim oldu. elbette bir sürü dilenmeyi bekleyen özür'lerim de..
demem o ki; insan arada sırada "ama"larla susturduğu vicdanını dinlemeli. hayat kısa.

vicdanını susturabilen insan, benim gözümde ölmüş bir insandır. vicdan insanlığı ayakta tutan eylemdir. şimdilerde ise benmerkezcilik diye bir olay hakim dünyaya. ağızdan çıkacak her kelimeyi defalarca düşünmek lazım. İnsanlar o kadar patavatsız ki. ben yanımda benim durumumdan haberi olduğu halde oturup babalar gününü nasıl kutladığını anlatan insanlar tanıdım ve yazık bunlar öğretmen olacaklar...

2 yorum daha var, göster