bir şey demiyorum artık.ne diyeyim;bu işler böyledir zaten.sen tırnaklarını yersin,ciğerlerin sökülür,ayazda ayakların ağrıyana yürürsün bazı şeyler için,boğazın ağrır haykırmaktan.neredesiniz diye sorarsın tüm uyuyanlara:ses yok,soluk yok.sonra biri çıkar,bildiğini sanır,gördüğünü sanır,hadsizce üzerine yürür.o an sormak lazım:bu zamana kadar neredeydin diye?

tabutta ben zaten tam çocuk olamadım. yani hep bir şeyler vardı. dedem hastaydı önce, sonra anneannem oldu. ben de sessiz olurdum. dedem öldükten bir iki yıl sonra hasta olmuştu anneannem. kendi evime hırsız gibi sessizdim. sonra anneannem ölünce evim değişti annemin yanına geldim. ya aslında çocukluktan ziyade hafif bir olgunluk varmış ben de. millete büyümemiş gibi göründüm. çocukmuşum gibi. ama bazen yakalanıyordum bazı konularda... ne bileyim tabutta :d gülüp geçiyorum her şeye ama var içimde bir eksiklik. harbiden hepimiz dertliyiz. ah bu şarkıların gözü kör olsun diyorum :( evet arrow oyunundan oldu bizim yüzümüzden. bir de kafası bi milyon diyorduk :)

303 yorum daha var, göster