whatnow
öyle hemen nefret etmeyin.genel olarak çok da nefret etmeyin.bence bu dünyada yeri doldurulamayan yegane şey anne ve babadan görülen ilgi, anne ve baba olmayabilir ama ilgilerini kaybedince varlıklarını pek umursamıyorsunuz..çok şükür sağlar ama ne yaptığımı, nerede okuduğumu ,kimi sevdiğimi veya sevmediğimi, kimin beni sevdiğini bilmezler.en önemli zamanlarımda yanımda olmadılar.niye bilmiyorum? ama bu ilginin eksikliğini hayatımın her alanında yaşadım.okulda öğretmenime baba dedim,yeri geldi hasta oldum kantin görevlisi abla annem oldu.en kötüsü de sevdiğim kıza o'nu sevdiğimi söyleyemedim.niye mi?çünkü birilerinden pek sevgi göremedim.daha bana annem 'yakışıklı oğlum' diye yaklaşmamışken o'na açılmaya korktum.'sevmiyor oğlum' dedim kendime.İşte biri başımı okşasa diğeri de arkamda dursaydı bende belki daha iyi bir hayat kurardım.bu eksiklikten dolayı gelecekte belki de pek başarılı olamayacağım.İyi bir eşim , bir işim ya da dünya tatlısı çocuklarım olmayacak.düşünsene yolumu gözleyen biri olmayacak ve ben hiç bir zaman o'na özlem duyamacağım..

Yorumlar

kıyma makinesi
şimdiden bunların olmayacağını bilemezsin. bu kadar ümitsiz olma. yaşadıklarını elbette tam olarak bilmiyoruz ama... ümitsiz oldu mu insan baştan kaybediyor gibi. sevdiğini de söyle en fazla ne olabilir ki. İçinde kalmasından iyidir.