saat olmuş 01.39. ve ben 6 eylül sabahı bir gece önceden geç yatıp erken kalkmıştım. üstelik gün içinde de baya yorulmuştum ama hala uyumuyorum. sebep mi? telefonun başında çaresiz bekliyorum, bekliyorum ama o bip sesi hemen gelmeyecek biliyorum. anlayacağınız ben bekleye bekleye ağaç olanlardanım. olduğum ağaç da erik. sebebi eriği çok sevmem. neyse, beklenen beklemeye değecek ise beklenmelidir. ben de o sebeple bekliyorum.. vakit geçirecek şeyler buluyorum. mesela basket maçını izlerken bir sadece türk kahvesi içtim ve şu an midem alt üst olmuş durumda. uykumu açmaktan ziyade midemi mahvetti diyebilirim. sanırım kahve iyi değildi. veya buralarda oyalanıyorum.. aslında niye bekliyorsam ben? sabah sabahın en geç 08.30'unda başıma gelip beni uyandıracaklar ve maraton başlayacak. ne maratonu mu? annem yufka yapacak teyzemlerle. ama benim için sevindirici bir yönü de var. minik kuzenim gelecek :) ben onunla ilgileneceğim, annemlere ayak işlerinde yardım edeceğim.. bu sanırım ekmek yapmanın en sevdiğim yanı. tabi bu sefer kolyeme sahip çıkmalıyım. bunu da koparttırsam küçük kuzenlerden birine, beni keserler bu sefer :( biliyor musunuz bebeklerle ilgilenmek insanı bir yönden dinlendiriyor.. İyi hissettiriyor. ya da bana öyle geliyor bilmiyorum. ben bebeklerle ilgilenirken kendimi hep iyi hissederim. gerçi günün sonlarına doğru enkaz olurum ama olsun. sonuçta onların böyle bilmeden yaptıklarına şahit oluyorsun. bir şeyleri başarmaya çalışmalarını izliyorsun.. onları gördükçe ben de çabalamanın sonuç verdiğini hatırlıyorum. çabalamaktan vazgeçmemem gerektiğini hatırlıyorum. ayrıca çok masumlar.. üzülüyorum sonra onların bu masumluklarının bir gün son bulacağını anımsayıp. "tadını çıkar kuzum bu zamanlarının." diyorum. "umarım çok zarar görmezsin." diyorum.. ama o beni anlamıyor tabi.. ben de kendi kendimin canını sıkmamla kalıyorum. annesiyle izliyorum sonra onu. annesini görünce ellerini uzatışlarını görüyorum. "sattın beni hemen demek aşk olsun." diyerek ona sitem ediyorum ama o beni umursamıyor. annesine gitmek için uçuyor adeta kollarımdan.. sonra karşısına geçince elinde ne varsa uzatıyor sana. ayrıca ilk gelişleerinde etrafı süzüşleri var tabi bir de. geziyor tek tek odaları. hepsini inceliyor. en ince ayrıntılarını hafızasına kazıyor sanki. merak ettiği için gidip karıştırıyor. yemek yemiyorlar mesela. İlla o sofradan kalkıp gezmesi gerekecek önce. sonra gelip yiyecek. neden mi? çünkü bilmediği bir eve geldi. merak, yemeğinden daha önemli onun için.. :) alacalı beleceli şeyler çok hoşlarına gidiyor mesela. ellerini atmadan duramıyorlar :) birden annelik tarafım meydana çıkıyor o zaman benim.. "benim çocuğum nasıl olacak acaba?" diyorum fakat hemen bu düşünceyi savıyorum aklımdan.. neyse ben gidip bir buzdolabına bakayım.. kendi sağlığıma kastım var farkındayım. bunu neden yapıyorum, bilmiyorum.. ama sanırım zarar görmeyi umursamıyorum ben. İyi geceler size.. yine yazım hatalarım olmuş olabilir, umarım beni mazur görürsünüz.. kendinize dikkat edin. çok uzun bir yazı olmadı sanıyorum. neden bebeklerle ilgili yazdım bilmiyorum. ben beklemeye devam edeyim şu bip sesini en iyisi..
ben bunu yazıp gönderememiştim internetim yüzünden. ekleme yapıyorum efendim. bekledim ve beklediğime değdi diyebilirim. günlük sinirimi yaşattı ve o siniri aldı :d farkındayım biraz saçma. ama böyle. ve bana öğrettiklerinden gerçekten memnunum.. sayesinde daha iyiyim. o bu yazıyı okur mu bilmem ama o'na teşekkür ediyorum :) (İçimden geldi ve ettim. :) )

bebeklerle vakit geçirmeyi ben de seviyorum, yorucu oluyo ama yine de güzel. benim özellikle yapmaktan zevk aldığım şey konuşmayı bilen 3-4 yaşlarındaki çocukları yanıma alıp onlarla sohbet etmek nedense buna bayılıyorum 😃 onlar gibi yavaş sakin neyi ne zaman anlatıyım şimdi ne söyleyim endişesi duymadan aynen onlar gibi ağır ağır konuşurum onlarla muhakkak dikkatlerini çekecek bi şey bulurum hele bi de yeni konuşmaya başladıysa tamamdır artık onun çıkardığı sesleri neye nasıl cevap vereceği yeni öğrendiği bi kelimeyi nasıl telaffuz edeceğine kadar konuştururum bi de hoşuma gider, sonra bana gelip derler "aman ne anlıyosun şuncacık çocukla abuk sabuk konuşmaktan, sıkılmıyo musun?" hayır efendim sıkılmıyorum aksine hoşuma gidiyo hem çocuk sakin oluyo karşımdaki beni dinliyo bilincine kapılarak daha güzel düşünerek ve ilgilenildiğini anlayarak konuşuyo, hem de ben yaptığım şeyden zevk alıyorum 😄 kısacası yaptığım şey çok hoş,ayrıcaaa beklenen beklemeye değerse beklemek güzeldir'e ben de çok takılıyorum bu aralar inşallah sonu hayrolur sizin de bizim de oascım 😆

3 yorum daha var, göster