ya böyle geçmişe bakıp düşünüyorum da, ben cidden gözü kara sevmişim hep. umursamamışım dünya yansa. kendi sevgimle yetinenilmişim. İtiraf etmek gerekirse o adamı özlemiyorum onca kalp kırıklığından sonra. ama birini böylesine yeniden sevebilmek istiyorum. bazen düşünüyorum, diyorum ulan aptallık bende mi acaba? bunca darbe aldın ama hala karşına biri çıksa iliklerine kadar güvenmeye hazırsın. akıllanamamak mı bu nedir? nasıl bir şeydir? anlam veremiyorum.

zaten ben de böyle düşündüğüm için vazgeçmiyorum ya. "o mutluluk buraya gelecek" diye sabırla bekliyorum. her mutsuz sondan sonra " en azından mutluluğa bir kalp kırıklığı daha yaklaştın" diyorum kendime. ama insanın kendini teselli edip kendine öğüt vermesi başkalarına yaptığı konuşmalar kadar kolay değil. çevremdeki insanların ilişkilerinde, hayatlarında yaşadıkları sıkıntıların çoğunu önceden tecrübe etmiş olmak bir süre sonra hayatın seni ne kadar çok yorduğunu iyice vuruyor yüzüne ve bu yorgunluk kalbini ağrıtıyor.

4 yorum daha var, göster