bugün öğle vakitleri tramvaya bindim türkişten, iki teyzenin karşısında bir çocuk, 20li yaşlarda değişik şivesi var belkide doğulu bilemem.yeni gelmiş askerden daha traşını yeni olmuş, ince boynuna asmış zincirini gururla takıyo belli.. zayıf bide biri itse düşer, teyzelere diyo konu ne ara geldi bilmiyorum ama cümle şöyle başlıyor ben şırnaktayken.... arkadaşı şehit olmuş yanında, önce kolundan vurulmuş sonra kalbine isabet etmiş böyle anlatıyo, dola dola fakat, haykırmak istiyo bişeyleri ama çekiniyo gibi susuyo sonra yere bakıp dalıyo psikolojisi bozulmuş hemde ne bozulma yaşıyor o anı. gözünün önüne geliyor belkide, teyzeler; orayı tam net duymadm ama bekleyeni vardır mutlaka gibi bir cümle kuruyor kimin olmazki.. seninde vardır demi diyo, çocuk bi abim var diyor durumu pek iyi değil gibi bunları yazmak istemem hepimizin durumu kendince iyi kötü.. acı olan kimsenin umrunda değildi bi teyzeler ah çekti konu kapandı. bu kadar basitmiydi peki? tramvayda umursanmayan çocuk vatanı kimin için koruyodu? evde evin direği baba faktörü saygı duymaya mecbur olduğumuz büyüğümüz vatanı korumaya gelince neden yavrusu ölüyordu aslında şimdi büyük kimdi? İzledim 10 dk tüylerim kalktı yutkunamadım, dayanamayıp indim geldiğim yere gelmeden.. vatan sevgisi nasıl bişeymiş ne evlat sevgisine nede aşık olmaya benziyormuş meğer.. gördüm çocukta bunu ben. allah vatanımızı böldürmesin.. bunu yazma gereği neden duydum bilmiyorum sadece beni çok etkiledi yazmak istedim o kadar.