"ve ben seni sevdiğim zaman,
bu şehre yağmurlar yağdı.
yani ben seni sevdiğim zaman,
ayrılık kurşun kadar ağır;
gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın.
yine de bir adın kalmalı geriye.
bütün kırılmış şeylerin nihayetinde.
aynaların ardında sır;
yalnızlığın peşinde kuvvet,
evet nihayet..
bir adın kalmalı geriye,
bir de o kahreden gurbet.
beni affet...
kaybetmek için erken, sevmek için çok geç.." şiirlere aşığım elimde değil, okurken gözüm buğulanıyor.. utanıyorum böyle aşk yaşayamadığımdan. benim dünyam bunlarla bezeli. simdi böyle bir kız; gerçek aşkın bu kadar güzel ve naifini bu devirde nasıl bulsun? beni şemsiyeli osmanlı kadınlarının ve İstanbul beyefendilerinin döneminden alıp 21. yy. hapsetmişler sanki büyük bir günahın karşılığı. ben anlamıyorum bu dönemi geri kafalıyım. bakışıyla kalbimin içini okuyanları anlayabilirdim ancak bir daha ki buluşmada "elini ne zaman tutsam, dudagini ne zaman öpsem ?"diyenlerin düşüncelerini tasavvur edemiyorum.

bu devirin aşklarını ben de tasavvur edemiyorum.. şiir aşığı değilim ama bazılarını okumayı severim. bu şiir bana yabancı gelmiyor. kime ait olduğunu bilmiyorum ama tam olarak.. İleride karşına çıkacak biri. sen onu olduğu gibi kabul edeceksin, o da seni olduğun gibi kabul edecek. senin elini tutmayı geçtim, gözlerine bakmaya utanacak.. sana bakarken içi gidecek.. senin ağzından çıkan her harfe dikkat edecek. senin bir yerine ufacık bir şey olsa onun canından can kopacak. o seni öyle bir sevecek ki, bu öpüşmedirler yalan olacak. öpüşmeden de öpüşmüş kadar olacak seninle. bu karışılıklı olacaktır bence. çünkü o zaman "gerçek aşk" olur bana göre..

7 yorum daha var, göster