biliyorsun ki geceler uzamaya başladı. biliyorsun ki yalnız hüznü vardır kalbi olanın.. hep bu noktadan başladım kendimi aramaya. çok kalamayacağım kendimde, buralar ıssız ve ben karanlıktan hala korkuyorum. çocuk değilim lakin korkularımın daha aklı başında değil. ufak bir kız çocuğu buluyorum içimde. elimi uzatıyorum. dokunmamla tuz buz oluyor sureti. her yolculuğumda yeniden yeniden ve yine kaybolan kız çocuğu. o benim, benden, benim en içimden. susuyorum. konuşulacak onca şeyin inadına. sonra konuşuyorum. tersini yapınca sonuç değişir diye velakin dünya bu kuralla yürümüyor. bende yürümüyorum hep aynı yerdeyim. bekliyorum.

hiç bir zaman tam anlatamam ama şöyle diyebilirim: kendimi arıyorum ve sorguluyorum. ama emin olamıyorum kendimi bulmaktan da korkuyorum. kararsızım yani. hem çok iyo tanıyorum hem de uzak geliyorum kendime bazen. " +bir insanı sevmek mümkün mü sence? -iyi tanımadıgınız biriyse belki ama ben insanları pencereden seyretmeyi severim. + sen bir korkaksın stirkoff - kesinlikle efendim." bu kısım çok hoşuma gitti sanırım buyum ben :)

12 yorum daha var, göster