bir ay oldu samsun'a geleli. buraya gelmeden önceki düşüncelerim şuankinden çok farklıydı. ailemden uzakta rahat hareket edebileceğim, sorumluluğu bana ait olan bir hayata adım atacağım için heyecanlı ve sabırsızdım. yeni ortam, yeni insanlar vs. bana iyi geleceği için değişebilecek, düzelebilecektim. belki ilk günden itibaren önüme çıkan zorluklar yüzünden belki de yalnız hissettiğimden beklediğim gibi olmadı. evi, annemi özlemeye erken başladım. bir yanda alışamadığım yeni bir düzen diğer yanda sevimsizliğini sindiremediğim geçmişim... yarın eve dönüyorum. geldiğimden beri babamla konuşmadım, ya uyuyordu ya müsait değildi ya da bir şekilde meşguldü.annemleyse ne zaman konuşsam sesi hep ağlamaklıydı. şimdi eve döndüğümde herkes hiçbir şey olmamış gibi birbirinin yüzüne bakacak. ben zaten ne o ailenin bir parçası olabildim ne de o büyüdüğüm mecraya ait olabildim. şimdi bildiğim bir şey daha var: buraya da ait değilim, muhtemelen başka hiçbir yere de. sadece sürekli neden? diye sorup cevap bulamamaktan yoruldum.

benim dördüncü yılım alıştın mı diye sorarsan hayr alışamadım 2 . yılımda babamı kaybettim keşke hiç başlamasaydım dedim kendime çok pişman oldum hala pişmanım ve onu cok özlüyorum :(((

2 yorum daha var, göster