anonim
bir ay oldu samsun'a geleli. buraya gelmeden önceki düşüncelerim şuankinden çok farklıydı. ailemden uzakta rahat hareket edebileceğim, sorumluluğu bana ait olan bir hayata adım atacağım için heyecanlı ve sabırsızdım. yeni ortam, yeni insanlar vs. bana iyi geleceği için değişebilecek, düzelebilecektim. belki ilk günden itibaren önüme çıkan zorluklar yüzünden belki de yalnız hissettiğimden beklediğim gibi olmadı. evi, annemi özlemeye erken başladım. bir yanda alışamadığım yeni bir düzen diğer yanda sevimsizliğini sindiremediğim geçmişim... yarın eve dönüyorum. geldiğimden beri babamla konuşmadım, ya uyuyordu ya müsait değildi ya da bir şekilde meşguldü.annemleyse ne zaman konuşsam sesi hep ağlamaklıydı. şimdi eve döndüğümde herkes hiçbir şey olmamış gibi birbirinin yüzüne bakacak. ben zaten ne o ailenin bir parçası olabildim ne de o büyüdüğüm mecraya ait olabildim. şimdi bildiğim bir şey daha var: buraya da ait değilim, muhtemelen başka hiçbir yere de. sadece sürekli neden? diye sorup cevap bulamamaktan yoruldum.

Yorumlar

donmedolap
annen baban ne yasasan da sana nasil davransalar da seni severler. bu soylediklerimi ikisinden en az birini kaybetmis arkadaslarim daha iyi anlar. allah hepimize gecinden versin. boyle dusunme, donebilecegin bi evin vat. ailenden ne kadar uzak kalirsan kal alissan da ozlemeye hep devam ediceksin. onlari uzmemek icin elinden geleni yap, burda arkadaslarin da olur elbet ama uni hayati eglenceli oldugu kadar acidir. sorumluluk almak kolay degil insanlarin cogu cikarci ve iki yuzlu zamanla aliscaksin.