bugün tramvayda dibimde duran kırmızı koltuk..
seninle dakikalarca bakıştık.biliyorum sen de bana karşı boş değildin.beş dakikalığına bile olsa hiç boş olmadın! sana açılmak, daha doğrusu yayılmak isterdim ama altmış yaşındakiler yetmiş beş yaş üstüne yer vermeye başlayınca artık bütün umudumu yitirdim..
evet şuan yatağımdayım ama insan kırk dakika boyunca özgürlük heykeli gibi (teşbihte hata olmaz) dikilince yatmaktan da zevk alamıyor sürekli istemsizce sağ elimi yukarı kaldırıp perdeden falan tutuyorum.bu karşılıklı ilgimizi ortopedik birlikteliğe dönüştürmemiz temennisiyle..hoşçakal