son 2 yıldır zorlandığım kadar zorlanmadım şu hayatta. hoş diğer yıllarım da benzerdi ama bunlar.. İnsanların gerçek yüzlerini gördüğüm, umudumu kaybettiğim yıllar oldu. ayrıca derdimi anlatabileceğim birilerinin olmaması hatta bu acılarımda paylarının olması da cabası... hasta da benim psikolog da kısacası. belki de böylesi iyidir? şimdilik? ömür boyu peki? ömrüm ne kadar peki? çok uzun olmamasını diliyorum, bazen bunun işaretlerini de görüyorum. az ve öz; sakin ama bi yandan da deli dolu bi hayat yeterli sanırım bana :)

bazı düşüncelerin hoş ama bazıları gerçekten yanlış. İnsan kalmadı diyemem ama türü tehlikede. çoğu yaşayan birey çıkar ve saçma arzularının peşinde. ama emin ol bir şeyler paylaşabileceğin insanlar var. belki hayat karşına çıkarmamış olabilir. asla ama asla umutsuzluğa kapılma. yaşadığımız hayatta yarını göremiyoruz ve başımıza ne geleceği belli değil veya sadece ihtimaller. süprizlerle dünyasında yaşarken umudu kesmek saçmalık olur. hasta psikolog konusunda bence her insan kendisinin psikoloğu, sana kimse kendin kadar iyi gelemez. uzatmadan ölün konusundan bahsedeyim. kısa bir zamana bir ömür sığdırmaya çalışıyoruz. ne zaman öleceğimiz belli değil her anını mutlu ve yapmak istediğin her şeyi yapmaya çalışarak geçirmeye bak. erken ölürsen de gözün arkada kalmaz. kısacası kısa bir hayat yaşıyoruz mutlu olmalısın...

4 yorum daha var, göster