omü dedikodu yu üç senedir takip ediyorum.burdan tanışıp da çok iyi anlaştığım birçok arkadaşım oldu. ee haliyle binlerce mesajın nerdeyse tamamını okudum. ama aklıma takılan bişey var. neden herkes "genellikle'' mutsuzluklarını paylaşıyor? geçmişi unutamayanlar, sevip kavuşamayanlar, sevdiğine açılamayanlar, özleyenler, yaşadıklarını unutmaya çalışanlar, yalnızlıktan sıkılanlar vs. kabul etmeliyim ki insan buraya yazınca rahatlıyor. ama insanın hayatında yazacak hiç mi güzel bişeyi olmaz? hiç mi mutlu olmaz hayatı boyunca? buraya yazılanları okumaya başlıyorum. bazen üst üste o kadar olumsuz şeyler yazılıyor ki ben bile üzülüyorum okurken. sanki kendim yaşamış gibi hissediyorum. diyeceğim o ki acıyı paylaşmayı öğrendiğimiz gibi mutluluğu da paylaşmayı öğrenelim. mutsuzluğa biraz mola..

yani aslında demek istediğim mutluluk olağandır lafı fazla edilmez. mesela kızlar der genelde çocuk aylarca peşimden koştu kavuşunca bi değeri kalmadı gibi. şu an 12 de uyandım annem kahvaltımı hazırlamış gerile gerile oturdum yedim aldım burda takılıyorum anlatınca güzel ama mutlu değilim. hepimiz farklı şeyler arayıp aynı şeyi istiyoruz o da mutlu olmak. eldekiyle yetinmek olayına ben pek inanmıyorum insanın kendinde var bu hep daha fazlasını ister.

8 yorum daha var, göster