konusmaya ihtiyacim var. nefes alamiyorum bazen. duvarla konusuyorum resmen cevap bekliyorum hatta. birilerine anlatmayali ne kadar uzun sure oldugunu bilmiyorum ama denedigimde bile sadece bi iki dakika sonra toparlayamadigim cumlelerimin arkadasindan neyse bosver kelimeleri dokuluyor dudaklarimdan. kimseyle ne acimi ne mutlulugumu paylasiyorum ki uzun zamandir hayatimdaki hic kimsenin benim mutlulugumdan mutlu oldugunu dusunmuyorum. deli neşe sevincle anlattigim biseyi yuzunde sahte gulumsemeyle dinleyen arkadaslarimdan da tek derdi elalem ne der kafasinda yasayan ailemden de cok sıkıldım. yalniz olmak etrafinda insanlarin olmadiği anlamina gelmiyormus. gülmek için mutlu olmakta. çoğu zaman mutsuzken gülebiliyorum. bu da benim maskem.

benim bir abim yok. tam anlamayabilirim ama erkek kardeşlerim var. ve onların kalkıp el kaldırmaları saygısızlığın en büyüğüdür bana göre. eminim onların karşısında durmaya çalışmışsındır ama at gözlüklerini de geçmişler artık.bir büyüğüne, babana el kaldırmak nedir? ve sen bunun yumuşatılmış halini söyledin..

25 yorum daha var, göster