İçimde depremler var. yarılıp giden yürek.. en çok bilinmezliğim size emanet. en çok sevilmezliğim ve sevmezliğim. kalkıp kim donuverecek bu havada ellerimden başka. tıpkı o gece olduğu gibi, karlı bir kış masalı. parmaklarım donduğunda yine yalnız parmak uçlarım yaşatacak o karlı geceyi.. birbirine küs uçlarım var, parmak uçlarımda..

persephone hasat tanrıçası lakim aynı zamanda hüzün tanrıçası olarakta geçer. o hapsolduğu yeraltından ancak çıkabildiği zaman yeryüzüne fayda sağlıyor. yani sonsuz bir karanlığın içinde arada sırada yeryüzüne çıktığı için bile şükredip mutlu mu olmalı? peki neden olamıyor? çünkü biliyor yaşadığı yer karanlık, rahatsız ve istemediği bir yer. şimdi orayı yok sayıp arada bir gittiği yer için bu onun lütfu mu? onun gerçek yaşamı hep o karanlıkta geçecek ve persephone hep bunu bilecek gerçeğin yeryüzü değil yeraltı olduğunu. elbet o da isterdi gözardı etsin ama realist bakmazsa hayale kapılıp gerçegi yok ederdi. ve gerçek hep varolacak hayal hep kendi dünyasında kalacak. geçiş yok.

10 yorum daha var, göster