İçimde depremler var. yarılıp giden yürek.. en çok bilinmezliğim size emanet. en çok sevilmezliğim ve sevmezliğim. kalkıp kim donuverecek bu havada ellerimden başka. tıpkı o gece olduğu gibi, karlı bir kış masalı. parmaklarım donduğunda yine yalnız parmak uçlarım yaşatacak o karlı geceyi.. birbirine küs uçlarım var, parmak uçlarımda..

acılara dayanmak elbette bizim elimizde. fakat ben bunu yaşamak istiyorum. yani katlanmak, katlanmamak kadar anlamlıdır. yaşamın amaçsızlığı yanında absürt bir durumu getirir. bu yaşamda ne yaparsak yeridir. hayat yabancı ve saçma zaten. yaşamı anlamlı kılmak temel güdümüz. anlamı insan acı içindeyken bile bulabilir. ve ancak böyle mümkün. anlam kazanmaya başladıkça yaşam bana boş gelmeye başladı. sadece insan inandiği ve yaşamak zorunda olduğu için onu abartır. yaşam sonsuz tekrar edilen hiçlik der nietzsche. başlarsın ve yine hiçlik. hep baş dönüş.

10 yorum daha var, göster