persephone
yakamozdan geceler yapacaktık. en karanlıkta bize bir şans versinlerdi maksat. tutmadı ayla şansımız uyuşmadık geceye bile. sanki sırf biz varız diye barışırlardı birbirine zıt kalmışlıklar. sırf biz varız diye ateş buz, güneş ay olurdu. biri olmaya karar verdiğimiz o an, birbirleri olmaya karar verirlerdi tüm yalnız objeler. bütün bu hayra alametsizlik bizden çıkardı. biz; milyonlarca türümüzün içinde yalnız hissedenler. kader nereden bilecekti.. anlatmayacaktık da.. İşte bu yüzden cezasını çekmeye bile; bi sıfırdan biraz fazla razıydık.

Yorumlar

persephone
o zaman sayıca daha azdık ve nadirdik. nadir kavramı daha üstün ve elzem durur lakin zirve yalnızlığı getirir azlık düşünce kıtlığına yol açar, beyin fırtınası her daim daha doğru sonuç verir. bizde yalnızız fakat fikir olarak bizimle aynı şeyi paylaşan felsefecilerin kitaplarını açıp okuyabiliriz en azından. bu acinin bas agrisi, gonul yarasi, kalp sıkısmasi turunden olmayip bunyeye yapisip kalan bir dovme misali hic ayrılmaması. kahkahali anlarda bunyeden ayrildigi sanılsa bile arkaplanda canına okumaya devam etmesi de bunun kanıtı, onlar icinde böyleydi bence. fakat bu duyguyu yaşayışları bizden daha ham ve basitti.