hep mutsuz olduğumuzdan yakınıyoruz. bence bu hikayeyi bir okuyun :)
bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler... saklayalım zor bulsunlar... zor buldukları için kıymetini bilirler, diyerek başlamışlar tartışmaya...

sorun büyükmüş... mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü... kimisi: " everest'in tepesine saklayalım. " demiş, kimisi: "atlas okyanusu'nun dibine. " tac mahal'in kubbesi, mekke sokakları, İtalyan sofrası... bir hastanenin doğum odası, dondurma külahı, şarap şişesi, sigara paketi, lale bahçesi... pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş... derken meleklerden biri "İçlerİne saklayalim." demiş... "kimsenin aklına gelmez içlerine bakmak! " İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış.

istedikleri olmuyor. daha doğrusu onlar mutluluğu bir kisi ile bulacaklarını sanıyorlar. o kisi gelmeden mutlu olamayacaklarina adlari kadar eminler. etraflarında olan güzel seylerin farkinda bile degiller. tek fark ettikleri kötülükler. anca kendilerine zararli seyleri görüyorlar. iyiligi kimse görmezmiş. etraflarinda iyilik de var, onlari mutlu edebilecek seyler yani, ama onlar at gözlükleri ile sadece önlerine getireleni görüyor. mutluluk verici sey de oyle önlerine atilacak degil. az biraz görmek lazim etrafi. ama bak "görmek" diyorum.

16 yorum daha var, göster