basit insanların hayatlarıyız, bu yaşanmışlığa yakışmayan umutlarımız var, bir ormanın baltalanması kadar kapitalist. önümüzde duran bardağın yarım kalmış bayatlığı içinde kaybedilen hisler kadar boş. aslında birer terk edilen üzüm salkımı gibiyiz. kurumaya terk edilen ama damarları kopmamış bir fotosentez. asmada duran ama ağırlığı azaldıkça salkımdan kopmayan. bir çocuğun haykırışları gibi kaybedilmiş taneler içindeki hala diri kalmaya çalışan salkımlar. her yere uzanan düşüncelerimiz gibi, saran dallarıyla mı desem bilemedim ama, kaç mevsiminde daha yaşarım bilmiyorum, inan ben dalında öldüm

o zaman umut kaya-mevsimler geçerken dinliyoruz. hüzünleniyorum.