arayacak,dertleşecek kimsem olmadığı daha doğrusu beni anlayabilecek kimse aklıma gelmediği için buraya yazıyorum...içime bir anda hüzün doluyor,eskiler gözümün önüne geliyor ve ağlamaklı oluyorum ama sonra sanki hiç üzülmemişim gibi içim sevinçle doluyor ve kahkaha atıyorum..ağlamak,hele ki birinin yanında ağlamak bana garip geldiği için daha doğrusu acıyan gözlerle bakmalarını istemediğim için ağlyamıyorum...odama çekildiğim zaman bile boğazıma dizilen hıçkırıklar çıkmıyor...ağlamak istiyorum ağlayamıyorum...size de oluyor mu böyle ? ölmek isteyipte yaşamak zorunda kaldınız mı ya da yaşamak istediğinizde ölmek zorunda kaldınız mı ? araftayım...vize haftası yastayım...çıkış yolum yok...ağlasam rahatlayacağım bir ağlasam...(demişken burada ahmet kaya'nın bir gülsen ağlayacağım bir gülsen sözü aklıma geldi )....gülüşleriyle bizleri ağlatan hatta içimize öküz oturtup ağlatamayanlara selam olsun...

yalniz degilsin. aha ben varim canli örnek. ben de dizi acar aglarim. baskasinin yaninda aglayamam. tek konuya girmezlerse tabi o da. ona girerlerse istemsiz dökülüyor. aglamak rahatlatmiyor ama beni. daha çok icime öküz oturtuyor. daha bir agirlik çöküyor. ben de acip kitap okuyup egleniyorum

1 yorum daha var, göster