database
merhaba omü dedikodu sakinleri ; İç sesimle bir konuşma yaptıktan sonra bugün tramvay ve r11 yolculuğu sırasında kalema aldığım bir döküntüyü size paylaşmak istiyorum
bir lakis babamdan sonra;
öyle anlar yaşadım ki gülümsemeyi geç nefes almanın imkansızlaştığı, duyguların hiserin tamamen değersizleştiği, onlarca doğrunun tek bir yanlışta yok olup gittiği.zamanla değişir her insan.kaybeder , vazgeçer en sonunda kaybolur.savaşır her insan. kendisiyle, geçmişiyle ve en sonunda hiç bir zaman geçemediği ile. aslında hep yalnızdır insan. doğduğunda, gençliğinde ve en sonunda bedeni soğuduğunda son nefesini verip huzura kavuştuğunda. peki bunların hangisi değişecek ? İnsan hiç kaybetmeyecek mi ? yada insan arzuları ve nefsi yüzünden yine birbiriyle savaşmayacak mı ? komik bunları bir tramvayda yazıyor olmam. değişmeyecek onlarca sorun var ve herkes çıkarlarının peşinde bense bunları yazarak rahatlamaktan hoşlanıyorum. dünya kötü bir yer. 20'li yaşlarınızdaysanız ve bu zaman kadar hayattan bir darbe yememişseniz kendinizi şanslı görmelisiniz. çünkü ortalama bir insan 25 yaşında çoktan ruhen ölmüş olur. hissizleşir ve yaşamanın öldürdüğünü farketmiş olur. tabi 70 'inde gömüldüğümüzü düşünürsek pekte huzurlu bir hayatımızın olacağını düşünmüyorum. herkese iyi geceler

Yorumlar

poseydon
yazmak da bir insana iyi gelemiyorsa zaten ayrilma vakti gelip geçmiştir bu dünyadan. maddi veya manevi benlik hangisiyle ayrılacağı kisinin kararina kalmıştır. ama çoğunlukla soyutlamak iyi gelir gorunmez olmak. yazarken bile iyi gelirken yazamiyorken ne kadar çekici gelecegini dusunmek bile istemiyorum.