anonim
neden karşılıksız kalan hisleriniz için daha çok çabalıyorsunuz? pes edin. demek ki sizinle olmak istemiyor. seni sürekli çabalarken görmek sinirlerimi bozuyor. keşke sevgili olmak benim için de kolay olsaydı. okula gitmek kolay olsaydı. arkadaşlık ilişkileri kolay olsaydı. bir eş, bir çocuk, bir meslek sahibi olmak bana her şeyden zor geliyor. kimseye bir şey anlatmamanın önemini 6 yıl önce çok acı verici bir şekilde tecrübe ettim. ama şimdi çok da şeyimde değil. ailem anlayışlı ve sevgi dolu ama o sevgiyi beynim tanıyorsa da kalbimde hissedemiyorum. bu hastalık kabullenmekte zorlandığım bir gerçek. yaşamakta zorlandığım bir gerçek. İnişler ve çıkışlar var. İlaç kullanmadığımda tahammül edemiyorum. kullansam bile edemiyorum. saatlerce boşluğa bakıp hayatımı tanımlamaya çalışıyorum. ama boşluktan başka bir şey yok. İntihar girişimlerimin çoğu samimiyetsizdi. birkaçında çok yaklaştım. 6 yıl önce bipolar tanısı kondu. ama çok daha uzun zaman önce başladı. gerçekten yalnızlığın tanımını yapabilirim. çaresizlik gibi olan, daha çok isteksizliğin yüksek dozda olanı, öyle ki öleceğimi bildiğim halde tren yolundan çekilme konusunda yaşadığım isteksizliği anlatacak tek bir insan bulamam. öleceğimi bildiğim halde kan şekerim düşüp bayılana kadar yemek yeme konusundaki isteksizliğimi size anlatamam. İşte bu yalnızlık. masama oturup gözlerini suratıma diksen de kalbimi sevemezsin. çünkü yok. şuan o kadar hissizim ki neredeyse uyuyabilirim. 4 yıl önce bir başkası masama oturup "o suratını asmandan bıktım. hayatımı seninle zehir edemem." dediğinde de yine bir şey hissetmemiştim. ama kimseyi de bu karmaşaya dahil etmemem gerektiğini öğrendim. dediğim gibi, kimse göründüğü gibi değildir arkadaşlar. zorlamayın. ama keşke o gün anlatsaydım. İçimde kaldı.

Yorumlar

anonim
müzik öner o zaman sonsuz yalnız, ama güzel olsun.