database
yazıyı okumadan önce dinleyebilecek olanların farid farjad - goleh pamchal parçasını açmasını istiyorum.....
kendi adıma gecenin son yazısını yazıyorum,değer verdiğim onlarca insanın değişmesinden midir bilmiyorum ama yarı yolda bırakan insanlara ikinci şans vermemek gibi huylarım var. yaşarken yaşamanın öldürdüğünü öğrendiğimden ; çiçekleri sevmem , manzara izlemek gibi bir huyumda yoktur. yağmurları severim. gökyüzünün gerçekten olması gereken bulutlu ve gri rengine döndürdüğü için. duyguların değeri olmadığını gördüğümden beri duygulara önem vermiyorum.dert sorun yazmaktan bıkmıyorum.nedense yaşantımda yazılacak bir mutluluğum olmadığından daha öncede yazdığım gibi beni mutlu kılıyor yazmak. neden hep karanlık hissediyorum bilmiyorum.sizde içinizde keder biriktiriyorsunuz. dünyanın sıkıntı merkezi içimizde bir banka mı ? sorunları görmezden gelerek elimden geleni yaptım hep. umursamam önemsemem elimden pek bişey gelmiyor çoğu zaman. dünyaya bakıp gülümsüyorum.herkes bir görevi yerine getirmeye çalışıyor. herkesin bir yaşantısı var.sürekli devam eden mutlu olma düzeni.kalem kağıt ellerimde yazıyorum ne yapacağımı bilmiyorum bi umut vardır elbet ama hayat sınavdı ve hepimiz bolca denendik.karanlık odama güneş vursa yüzüm güler mi ? yine bazen uzaklara dalıp gidiyorum. hayal dünyasında bir çözüm arıyorum. yıkılıyor her hayalim mutluluğa yaklaştığımda. bazen goleh pamchal'da ki hüznü görüyorum kendimde. 18 yaşında bu kadar yorulmuş olmaktan her seferinde korkuyorum. '' daha önünde yıllar var '' dediklerinde içimden yaşamayı isteyen kim demekten korkuyorum. dünyanın hiçbir güzelliğinden tat alamamaktan korkuyorum. babamın artık olmayaşından başımıza ne geleceğini bilmeyişimden korkuyorum. yutkunuyorum, parmaklarımda biraz daha ağırlık hissediyorum. gözlerimde babamı hatırladığımdan ötürü damlalar birikiyor. keman ses gittikçe daha da inliyor kulaklarımda.nefes almanın ne kadar zor olduğunu anlatamam.son raddesine bir ağrı var başımda.dikkatimi toplayamıyorum uyumak istiyorum ama sanki başımda bir yıkım var. gözlerim donuk , sanki ölüymüşüm gibi hissediyorum. gözlerim sanki benim değil. durum vahim yaşamaktan umudumu kesmiş gibiyim. herkese iyi geceler

Yorumlar

mariapuder
farid farjad golha dinledim yazını okurken bunu ilk didem madak ın siz aşktan ne anlarsınız bayım şiirini dinlerken duymuştum o şiirde de didem madak annesinin kaybını anlatır çok etkilendiğim hatta ağladığım bir şiirdir işte senin bu yazını okuduktan sonra hatta şuan bu yazıyı yazarken direkt aklıma geldi açtım ve dinliyorum ne güzel yazmışsın benim belki de senin kadar sorunum yoktur lakin aynı korkuları ben de yaşıyorum nedendir bilmem geleceğe dair bir umudum bir hayalim yok benim denedim çok denedim hayal kurmayı ama başaramadım. planlar kurmayı bıraktım hayaller kurmayı bıraktım akışına bıraktım artık her şeyi inceldiği yerden kopsun gitsin artık.ben de senin gibi sorunları görmezden geldim en azından çalıştım sonra dedimki saçmalık şuan kendimi kandırıyorum sorun var işte var sen sorunlusun yalnızsın amaçsızsın dedim.ben de senin gibi cem adrian ın dibine vurdum ve kendimi karanlığa bıraktım ağladım hem de her gece ağlaya ağlaya yorgunluktan uyuyakaldım çünkü başka türlü uyuyamaz hale geldim. en çok da kendimden ziyade başkasına üzüldüm.en çok da dünyanın adaletsizliğine saydım sövdüm. yalnızlara karanlığa çekilmiş görünmeyen gölgelere, ezilmişlere acı çekmişlere üzüldüm evet benim bir sorunum yoktu ama bir başkasının sorununu kendime sorun ettim karnı açlara gözü açlara sevgiye açlara üzüldüm durdum ailesi olmayan insanlara üzüldüm durdum. gayet güzel bir mesleğim var çoğu kişinin olmak isteyeceği yerdeyim lakin ondan bile nefret ettim bırakmayı düşündüm. 2 sene boyunca bu durum böyle devam etti 2 gün öncesine kadar evet evet 2 gün öncesine kadar.tramvayda engelli bir amcayı gördüm ne yürüyebiliyor ne de konuşabiliyordu ve yalnızdı hemen yanıma oturdu ve ben ondaki yaşam enerjisini gördüm gözlerindeki o parıltıyı gördüm ve birden silkelendim ne yapıyorum ben dedim kendime eziyet ediyorum dedim bir dön bak ne sorunun var dedim ve bulamadım biliyor musun bulamadım bu yaşta ne bu yorgunluk dedim esasen şuana kadar gerçek acıyı tatmamışsın dedim ne bu melankoli hali dedim kendimi aldım karşıma oturdum konuştum uzun uzun ve en sonunda orta yolu bulduk barıştık artık erken yatmayı öğrendik artık güler yüzle kalkmayı öğrendik gülmenin bize yakıştığını öğrendik 2 günde bile insanların tepkisi ne denli değişti bize karşı. dünyayı sevmeye başladık dedik bir kere geliyoruz şu dünyaya onu da doya doya yaşayalım dedik sana tavsiyem bir an önce toparlanmalısın yoksa bu hayat çekilmez iyi yönlerden bakmaya çalış sevmeyi dene güneşi sev yağmuru sev sokaktaki kediyi köpeği sev o an onun başını bile okşamak insana iyi geliyor en önemlisi insanı sev çünkü sen de bir insansın ve kendini sevemeyen bir başkasını hiç sevemez. bir an önce sen de kendini al karşına oturun konuşun orta yolu bulun ve cem artık bana iyi gelmiyoooooor kendine iyi bak çünkü o sana emanet😉
poseydon
dostum seninle yazilarimiz benzedigi kadar duygularımız da benziyor anlaşılan. zaten yazdığım yazilari görmüşsündur. ben öyle hemen toparlanmaya falan calismayacagim, zorlamayacagim bu konuda kendimi. bir deoradan yaralar acilmasin. yavaş yavaş duzelirsem duzelecegim. duzelmek bu duygu ve dusuncelerden kurtulmak istiyormuyum onu da bilmiyorum. ama bu aralar daha az nefes alıyorum. daha az yiyip daha az icmeye karar verdim. tasarruf moduna aldim kendimi .kitabima ve muziklerine gomulmeyi düşünüyorum ama onda da okumak istiyorum ama okuyasim yok gibi bilmiyorum. ilk defa böyle bu kadar boslukta kaldim .