peki, içimi dökeyim..
bugüne kadar hep içine kapanık, utangaç ve de karamsar biri oldum. şişman olmanın getirdiği şeyler bunlar sanırım. bugüne kadar hiç sevgilim, sevenim olmadı. diğer insanlardan daha değersiz olduğumu düşünmeye başladım bir noktadan sonra. bırak seni tanımayanların dalga geçmesini, en yakınındakiler bile dalga geçer. neyse böyle işte. yıllar böyle gelip geçti. çevreme bakıyorum. herkes kendinden yana, vücudundan yana şikayetçi. herkesin bir derdi var. "ulan benim derdimin yanında seninki ne ki?" diyesim geliyor ama diyemiyorum. aklıma durumu benden kötü olanlar geliyor. susup kalıyorum öylece. şükretmek gerekiyor. benim derdimi yaşayanlar, bilenler beni iyi anlayacaklardır. yaşamayanlarsa gülüp geçeceklerdir. sadece "içini dök"ü görünce 3-5 bir şeyler yazmak istedim. rahatsız ettiysem kusura bakmayın.

nedendir bilinmez güzel ve yakışıklı olanların genelinde empati, şükretme gibi şeyler yerine kıskançlık beğenilmeme korkusu ego gibi duygular daha ağır basıyor. saçmalığın da alası olan insanların egoist kişilerin arkasından gitmesi, onlara benzemeye çalışması. velhasıl büyük düşünmek gerekirse egoistlik bencillik hayatının büyük bit bölümü'nü kaplayacak olan evlilikte bir sürü problem çıkartırken empati evliliği daim yapıyor.

6 yorum daha var, göster