kimdim ki ben ordan oraya savrulan birinden başka?savrulamıyordum da gerçi,tek bildiğim aynı kısır döngünün ayak izleriydi.farklı kişiler de olsa adımlar hep aynıydı,kısılmıştım çıkamıyordum.uyanmak istediğim bir hayat var,ruhum o denli ağırlaşmış ki uyanamıyorum.İyilikle bile söylenmiş her cümle başkalarını kırmadan direk benim yüreğime batıyor,en çok da benim söylediğim cümleler...
kendi kendini acıtan bir insan düşünün,kendinizle yaşayabilir miydiniz?

ben kendimle yaşamayı yeni öğrendim sayılır. acılarımı, bana zarar veren düşüncelerimi atıyorum bir yere onlar kendi halinde takılıyor ben kendi halimde takılıyorum. arada yoklamıyor değiller ama bir süre ilgileniyorum onlarla sonra tekrar atıyorum. böyle çözüm buldum ben.

6 yorum daha var, göster