database
herkese iyi akşamlar. kederlerimiz hiç değişmiyor.hüzün hep aynı. değişen onca şeye rağmen kaybolmayan tek şey acı. dışardan rahat görünüyorum da aslen içim paramparça. garip bir fiyasko bu, gereksiz bir kayboluşun içindeyim. hakedenlere söyleyecek sözüm çokta inan tartışmaya bile gücüm yok.her sabah alarm yerine fısıltılarla uyanıyorum.saçma sapan hayallerle ayna karşısına geçip günün ilk dakikalarını harcıyorum.ruhumda hergün ihtilaller var. devrimler,içimde sönmeyen yangınlar. korkularım tükenmiyicek anladım bunu. ben her gün fedakarlık yapıp kaybettiğimi gördükçe kenara bırakıcam sağduyumu. kimse'de gelip doldurmicak babamın boşluğunu. aynaya bakıp dakikaları geçiriyorum, sanırım morarmış gözaltlarımda buldum sebebini mutsuzluğumun.hiç bir hayalde bulamadığımdan mutluluğu , çevreme duvarlar örüp kafamda yaşıyorum her duygumu.geceleri tek başıma dumana boğulmaktan yoruldum. dediğim gibi bu yalnızlık tribini; yıkıp atıcak biri yok. yada varsa oda ben gibi içe kapalı.yine çıkış bulamıyorum ve bunlara ilave derdim para mı ? karaladım bunları yine beni anlamadılar.labirentteyim tükeniyorum farkına varmadılar...babamı bi kenara bırakıp aileme gelecek hazırlamak zorundayım, çalışıp çabalamak bolca para kazanmak zorundayım. bunları tek başına yapmaya gücüm yokken sarılacak kucağında ağlayacak bir kadına ihtiyaç duyuyorum.İçimi dökebileceğim zorluklarımı sorumluluklarımı en azından bir kaç saat unutturacak gözlerinde kaybolacağım bir kadın... tabii ki hayat buna izin verir mi ? hayır. acılarımın içindeyim. herkes mutluyken gökkuşağının içinde siyah rengim.okurken sen bile diyorsun bu çocuğun derdi ne bu kadar diye.buz dağının görünün kısmı bile acının en saf halini gösteriyor.birde insanlar var yüzsüz, çıkarcı ve yalancı. gerçekten zoruma gidiyor insanlara değer verip hatalarını görmezden gelip hiçbir yere varamamak.hep kaybeden taraf oldum çünkü insanlara değer vermek gibi zaaflarım vardı. 4 senedir arkadaş çevrem hiç değişmedi gerçek arkadaş dediğim insanları buldum beraber aç yattığımız dostlar edindim. sonra babamı kaybettim sonra şehrimi kaybettim , sonra arkadaşlarımı kaybettim. hepsi uzaktalar dertleşebiliyorum hala ama hiçbiri yanımda değil ve anlamıyorlar halimi. sonunda da kendimi kaybettim.'' şimdi hangi şehir beni bundan kurtarıcak hangi şarkı hangi içki iç sesimi bastırıcak ? '' duvara attığım her yumruk sekip geldi göğsüme.bende yumruk atmayı bırakıp sadece uzaklaştım. okuduğunuz için teşekkür ederim.

Yorumlar

poseydon
İçe kapanık olmamız yalnızlığımızın en büyük nedeni. babani boşluğunu dolduracak tabi ki hiçbir sey yok. allah sabır versin. bizi anlayan insan olmadigi icin veya sadece bizimle ilgilenir gibi yaptiklarinin farkinda olduğumuz için de yalnız kaldığımız dogrudur.