uzun zamandır yazmak bile gelmiyor içimden.söylenebilecek her şeyleri söylemişim,içimde kalanları artık dışarı vurma gibi bi gayem de kalmamış sanki.İstediğim hiçbir şey yok.daktilom dolabinda tozlanmakta ve ben yüzüne bile bakamıyorum.elim gitmiyor,yazmaktan korktuğumdan mı hayır,uçsuz bi isteksizlik,umarsizlik.ne yazarsam yazayim bir seyler degismeyecek cunku,zaten o niyetle yazmadim hicbir zaman ama ne bileyim.en azindan okuyan ve beni anlayan bir tane insan vardi bir zamanlar,artik onunla da hicbir şey kalmamış.ne şiirlerimi okuyor ne de bir muhabbetimiz kaldı,sadece eski bir dost işte.üzülüyorum,özlüyorum eski günleri,çocukluğumu özlüyorum.arkadaşsiz gecirdigim yillardaki güçlü çocuğu özlüyorum.tenefüslerde kendi kendimin arkadaşı olduğum günleri özlüyorum.o güçlü çocuk olabilmek için tekrar şu anımı ve geleceğimi hiç düşünmeden feda edebilirim.ama bak,hala aynı berbat hayatın tam ortasındayım,herkesten ve her şeyden uzakta.

@kontaminasyon

teşekkür ederim,
yıllardır kayıp giden yalnızlığımda
tam hiçliğimi bulmuşken
viranemden sarayınıza davet ettiğiniz için.
oysa ki benim de sarayım vardı bir zamanlar
kapılarını sonsuza kadar açtığım.
daha buyurmadan gönlümde ağırladığım dostlarım,
buyurursunuz sanmıştım.
sanmakla yaşanmıyormuş hayat
kıymeti bilinmez bir yolculukmuş.
yıllarca bekledim,sabrettim
yalnızlığıma "güçlü ol,az kaldı" dedim
kalmamış hiçbir şey sizden
-aslında acınızdan başka bir şey kalmamış-
bir köşeye oturmuşum viraneye dönmüş sarayımda
yalnızlığımın eli var sırtımda
birer birer kalbimden silinişinizi izliyorum
bu gece...
yüzleriniz,sesleriniz...
her seferinde biraz daha acıtan anılar,
bir tenefüslük arkadaşlıklar...
çağırıyorsunuz ya şimdi bilmem neden
adımın esamesi okunmazken
gelemem artık,
kaybolurum kalabalığınızda
siz sizle hoşçakalın
ben yalnızlığımla...

19 yorum daha var, göster