kayipgalaksi
bana bu sene ne oldu da hiçbir şeyi hissedemiyorum anlamadım. ne mutlu olduğumu hissedebiliyorum ne de kendimi depresyona sokabiliyorum. hiçbir şeye anlam yükleyemiyorum. küçük şeylerle mutlu olabilen biriydim ama şuan onlardan bile zevk almıyorum. mesela doğum günüme tam bir ay kala ben geri sayıma başlarım. 20 gün kaldı, 10 gün kaldı,5,4,3... 3. sınıftayken doğum günümün olduğunu o gün fark etmiştim (perşembe günüydü çok net hatırlıyorum) ve o zamandan sonra işte böyle geri saymaya başladı. doğum günüm yaklaştıkça heyecanımda artıyordu. çok mutlu oluyordum. ama bu mutluluğumun nedeni o günün güzel geçeceği değildi. ki zaten hiçbir zaman güzel geçmezdi. hep sorun, olay çıkardı. ama ben mutlu olurdum. ancak gelin görün ki bu sene bu geri sayımı yapmadım. yapamadım. doğum günümü iki gün kala fark ettim. öylece bakakaldım. hissedemedim hiçbir şey. o günümde diğer sıradan, sıkıcı günler gibi geçti. geçen sene doğum günümden iki gün önce yazı yazmıştım. o zamanlar depresyonun en şiddetli zamanlarını yaşıyordum ve doğal olarakta yazım depresif bir hal içindeydi. sonra iç sesim dedi ki hadi galaksi bu seferde bir şey yaz. bakalım ne haldeymişsin. mutlu mu umutsuz mu? hiçbir şey yazamadım. aklıma hiçbir şey gelmiyordu. düşünmeye, hissetmeye çalışıyordum ama olmuyordu. İç sesim bile terk etmişti beni. geçen seneki beni özlüyorum. evet depresyondaydım ama bu durumdan şikayetçi değildim. biraz karanlıkta olsa dünyayı daha iyi görebiliyordum. beni yazmaya iten şeyler oluyordu. okuduğum kitaplardan zevk alıyordum ve ilk defa kitapların sonunda ağlamıştım. kitaptaki olayları ve karakterleri gerçek hayat ile kıyaslıyordum. ve gerçek hayatta da böyle şeyler olduğunu görünce sinirleniyordum ağlamaya başlıyordum. uzun süre kendime gelemiyordum. ama şimdi okuduğum kitabı yaşayamıyorum. karakterleri benimseyemiyorum. suç ve cezadaki gibi hayretler içinde kalarak okumayı, ses ve öfkedeki gibi hem karakterlerden dolayı hem de kafamın allak bullak olmasından sinirlenip kitabı elimden atmayı, yüzyıllık yalnızlıktaki büyülü gerçeklikte kaybolmayı özledim. ama şuan hissedemiyorum. bana acı veren şey bu. düşüncelerim hislerimi ezip geçiyor. kendimi mutlu hissettiren nadir şeylerden biri artık bana hiçbir şey hissettirmiyor. beni alt üst eden durum bu işte. neyse siz olmayan bir şeyin ve hayatınıza aldığınız yanlış insanlar için acı çekedurun bende evrende kaybolayım. diyorum ve yatmaya gidiyorum. çok yorgunum. belki uyurum belki uyuma numarası yaparım. bilmiyorum. o zaman güzel bir şarkıyla kendimi uğurluyorum. teoman-yıldızları yakalamak

Yorumlar

poseydon
senin durumunu o kadar iyi anlıyorum ki. bu aralar ben de böyleyim. hissizlik had safhada.
kayipgalaksi
ah @poseydon ne olacak bizim bu hallerimiz. daha nereye kadar sürecek bu durum? anneme iyi değilim dediğimde o saçma kitapları o kadar çok okursan tabi iyi olmazsın der. herhalde bizi bu hale kitaplar getirdi :/
poseydon
kitaplar bizi daha fazla biz yapiyor bence. benliğimizi daha fazla ortaya cikararak kişiliğimizi ve karakterimizi bir araya getirip her seyi daha güzel ve kaliteli bir sekilde yaşamaya tesvik ediyor. cogu zaman bunu basariyor da. lakin bu hissizlik bizim neyimizden kaynaklaniyor onu bilmiyorum .