nasıl söyleyim böyle bomboş her şey.İnsanların dolu hayatlarını dinlerken bir yandan saygı duyuyorum,yaşamadığımı bir kez daha farkediyorum bir yandan da aslında kimsenin yaşamadığını düşünüyorum.hiçbir zaman ufak sıkıştırılmış bir hayata ait olduğumu düşünmedim.daha doğrusu ait olduğum,kendimi gelecekte görebildiğim bir an dahi yoktu.bu yeni olan bir şey değil.küçükken bile ne olacaksın ya da ilerde ne yapacaksın gibi sorular hep bana anlamsızdı.kendimi göremezdim ki ben hiçbir yerde,sanki bir an sonra ölecekmiş gibiydim.ve bunu çoktan kabullenmişti ruhum bana sormadan,benim adıma hayatla yapılmış bir anlaşma vardı sanki ve ben onu yıkamıyordum.her ne kadar belirsizlikten delirsem de yok edemiyordum işte.bir şeyi isterim ve koşar peşinden alırım gibi bir durumda değildim.hiçbir şeyi tam manasıyla isteyemedim.son yıllarıma baktığımdaysa uzun zamandır tek bir şeye ağlıyorum bu hayatta:o da bir şey hissedemediğim gerçeği.

@hayalikarakter hissediyor olsan bunlari yazmis ve yaziyor olmazdin. hissizlik sanki neden yasadigimizi bilmeden sadece günleri gecirmek icin yasiyormusuz gibi bir duruma sokuyor bizi

3 yorum daha var, göster