bugün kafamın içi cezaevi , tonla sıkıntının içindeyim yine çekilmez biriyim. aklımdan sonu gelmeyen sorular var.yanıtladığım her soruya yeni bir soru getiriyor cevabım. karanlık içinde durup rahatlıyorum.sorunum yalnızlık değil sorunum hissizlik değil.nedenini bilmiyorum geceleri yatağa yattığımda uyuyamıyorum.garip sesler duyuyorum.ruhsal travmaya bağlı bir kaç sorundan ve olabileceğinden bahsetti bir arkadaş...sanırım psikolojik zorluklar yaşıyormuşum. babamdan beri yastığa kafamı koyduğumda hastane odasındaki sesleri duyuyorum. kulağımı tırmalıyor çınlamaları babama bağlı makinelerin sesleri. gözlerim doluyor düşündüğüm tek şey çaresizliğim.dinlenmem gerekiyormuş.nette araştırıyorum arada bu konuyu. okuduklarımla yaşadıklarım arasında bolca fark var. ben gün içinde hiçbir sorun yaşamadan yaşamaya devam ediyorum. tek sorun yatmaya hazırlandığım zaman.son bir aydır yorgunluktan gözlerim kapanana kadar ayakta durmaya çalışıyorum. yatağa yattığımda kesinlikle uyumak zorundayım yoksa ben ve düşüncelerim hastane odasında buluyoruz kendimizi. 5.ayın 3.günü bugün gidişinin , daha rüyamda göremedim.gözlerim doluyo sürekli bazen ağlıyarak uyanıyorum.gün geçtikçe daha da özlüyorum ve bunun bir sonu yok.ne zaman geçer bilmiyorum sadece bir an önce alışmak istiyorum.hayatın en dibinden en üstüne.sevgiler.