masanın köşesinde bebeklik mi çocukluk mu desem o fotoğraflardan biri var. 2 yaşında falan olmam lazim. sapsarı saçlarım var. tombişim böyle nasıl tombiş. kocaman gülmüşüm. gözlerim kısılmış küçülmüş. fotoğraf makinesine bakıyorum. arkasındaki insana. üzerimde çiçekli bir elbise var. annem saçlarımı toplamış. ayaklarimda kırmızı bir ayakkabı. ne kadar mutluyum ya. çok değişmişim. saçlarım sarı değil annemin eli değmiyor onlara. tombiş değilim ve de en önemlisi öyle gulemiyorum. o kadar keyifli, kedersiz , huzurlu gulemiyorum. tek değişmeyen şey fotoğrafı çeken insana sevgi dolu bakışım. nasıl büyüyüp yontulmuşum öyle şaşırıyorum ki... ve çocukluğumu özlüyorum. düşünüyorum ailemden başka kimseyi tanimasam sevmesem yine öyle gülebilir miydim acaba. hayatında kötü izler bıraktığım insanlardan özür dilemek istiyorum ama gecmiycek biliyorum. yasattim çünkü bana da kötü şeyler yasatanlar oldu. gülüşüm her kötü şey yasadigimda gerçek olmamaya başladı. sahteden gülmelerimin sebebi budur.

anlamaya çalışıyorum:) ne güzel öyle arkadaslarinin olmasi:) cok güzel. icine kapanik olabilirsin. tam olmasan da olabilirsin.. ama anlatiyormussun en azindan birilerine:)

13 yorum daha var, göster