yaklaşık 10 gündür annem ve akrabalarımın baskısıyla uğraşmaktayım.. güzel yengemin güzel yiğenlerinden birisi beni istiyormuş.. ( beni istemek ne kadar iğrenç bi tabir oldu her neyse). ve ben hergün ısrarla reddettim hala da ediyorum. bunu duymayan kalmamış. duyan olumlu bakıyor. ama benim kararıma saygı duyan bir iki kişi. herkes oturmuş olsun diye dua ediyorlar.. hatta içlerinden dualar hatimler ederek çocugun fotografını gösteriyorlar. allahım sen aklıma sahip çık diye dua ediyorum bende .. o kadar dar görüşlü bir ailem var. hayır diyip bir sebep söyledikçe hepsi kabul hepsi tamam yapılır hepsine bekleriz dediler. ben aptalım ya herşeyin köprüyü geçene kadar oldugunu anlamıyorum sanki.. artık o kadar isteksiz oldugumu anlasınlar diye tıkabasa dolu metrobuste o cocugun yanı boş olsa dahi oturmam dedim. o kadar istemiyorum dedim ama yok.. bana onun bütün özellklerini sayıyorlar. ama benim ne özellk aradıgımı soran yok. şuan sunları yazarken bile midem bulandı. öyle berbat bir durumdayım ki ben beni anlayacak birilerini arıyorum.

yazını okudum ve şaşırdım cidden hala o kafada insanlar var mı ya... sen para dışında özgür bir insan bir bireysin kiminle evlenip evlenemeyeceğine karar verebilecek yaştasın yani ailen buna saygı göstermeli... uzaklaşma konusuna gelince arana sağlam bi mesafe koy ama ailendir fazlada kopma derim ailenden senin hayatına müdahele etmicekleri kadar mesafe koysan iyidir... o çocukta da ne mide varmış zorla sanki basit bir malmış gibi af edersin ama kardeşim bu şekilde bi olay olamaz ya... kız istemiyorsa susup gidersin nasip kısmet değilmiş dersin... sen ayaklarının üstüne sağlam bas ve kararını vermişsin bu karardan vazgeçme derim insan mutlu olacağına inandığı huzur bulduğu kişiyle devam ettirmeli hayatını...

20 yorum daha var, göster