beni üzen bi olay olunca anlık bi şey önce ortam değiştiriyorum ki kimse anlamasın. sonra bi hissizlik başlıyo uyuşuyorum. etrafımdaki insanların sesleri kesiliyo. boş boş bakıyorum. resmen dünyam kararıyo. ama kimse yine de anlamamalı çünkü ben güçlü bi insanım, birileri anlarsa bana destek olur falan sonra ben naparım. bi şeyler yapmaya, düzeltmeye çalıştıkça batıyorum derinlere. olmuyo onu bile başaramıyorum. henüz kendime gelemedim o yüzden saçmaladıysam da umrumda değil açıkcası sadece kendimi rahatlatıyorum.

insanları takma nasıl rahatlayabiliyorsan onu yap önemli olan sensin gerekirse dibine kadar saçmala ve rahatla...