uzun zaman olmuş yazmayalı az biraz önce farkettim bu durumu,oysa günlerdir her yazılanı en ince ayrıntısına kadar okuyor idim.en son poseydon'un yazdıklarını okudum her zaman ki gibi.nedendir bilinmez sanki bir yerlerden sürekli içimdekileri muazzam şiirselliğiyle anlatıyormuş gibi geliyor bana.en son demiş zatrn bütün mesele kendimizle bütün olabilmek diye.ne de doğru demiş değil mi,kaçımız içimizde hala kendimize küsüz bilinmez.onun bir çatı katı var genelde karanlık ama sokaktan vuran ışığa da bir o kadar duyarlı.herkesin yahut her şeyin bir yeri vardır kendi içinde gizli dahi olsa.benim ki yorganımın altı mesela , hangi yorgan hangi yatak olduğu farketmeden oranın altı işte tam da.az önce girdim balkondan içeri yağan karı seyrettim,gündüz samsun'da olmanın heycanı kapladı içimin her yerini.arkadaşım şahmeran sordu az önce bizim yaşadığımız ev dedi,sustu .ben başladım ona söylemeye,bizim yaşadığımız ev benim için özgürlük,dostluk,öğrenci olmak dedim...
samsun,gerçekten bende apayrı bir yere sahip olan bir il.hissedişlerimin başladığı şehir,daha ne olsun ki?ah böyle yazmaya da hiç alışık değilim ama odın'in tekrar paylaştığımı,imla denilen bu kurallar için silmesini istemiyorum.bu yüzden boşluklarım kayıp bu yazımda.sevgiler,saygılar onada :)
şimdi biraz şiirsellikte ben yaratmak isterdim ama beynimde yazılan yazılar dolaşıyor,gerçekten bu sayfada kendimi yalnız hissetmeyişlerim oluyor çoğu zaman.bunun için sizlere teşekkür ediyorum.ve bir şey daha eklemeliyim sanırım,her bir kar tanesi gökyüzünden birbirlerine çarpmadan düşerler-miş,bilmiyordum.duyduğum da hem çok şaşırıp hem çok düşünmüştüm.benim de bizden tek dileğim şu ki,yeryüzünde birbirimize çarpmadan yaşayarak birleşmenin o muazzam görüntüsünü çıkaralım ortaya.İnanın bana ki ben çok inanıyorum,her birimiz bir diğerimiz oldukça daha da anlam kazanıyoruz.bu yüzden benim bir diğer insana daima ihtiyacım var,bu bir noksanlık ya da bir kusur değil benim için.ben insanım çünkü.
herkese hisli geceler,sürç-i lisan ettiysem affola.