gecenin bu karanlığında, otobüsün en ön koltuğunda cam kenarındaysanız eğer ve bir de bu denize denk gelmişse, acı çekişleriniz başlamış demektir. çok mükemmel görünen denize nazır haykırmayı hep çok sevmiştim. bende memleketine dönen gruptanım artık, çoktan gitmeliydim belki ama içime samsun'dan uzaklaştığım an sıkıntı giriyor, bende böyle seviyorum burayı. bir çatı katı, belki penceresiz bir oda, ışığı geçirmesini istemediğim herhangi bir yerde olmak istiyorum şuan. düşünmek , uyumak, düşünmek, uyumak diye bir başkalaşıma ihtiyacım var. yoluna koymaya çalıştıklarım, yol nedir onu unutmuş gibiler. İçimde ayrı ayrı bir sürü kablo varda birleşme ihtimalleri yok gibi. umut etmek, insanın tek silahı sanırım. onun tükendiği her yerde, hiçbir şey olmuyor artık. İnsanlar kendi içlerinde ki her soruya cevap verebilir mi? her soruya olmasa da en azından birkaçına evet ama ben şuan tek soru cevaplayamaz haldeyim. galiba hepsi çok sevmekten, azıcık dozunu bileceksin. ha bu arada deli kadınlar gerçekten çok güzel seviyorlar. tüm deli kadınlara, yazımda 'işte bende' diyen birkaç dosta, gecelerin kıymetini bilenlere, ışıksız kalan herkese ve bir tutam da tüm insanlığa iyi geceler 🙋🙋