anlatılmaz yaşanır sendromu yaşıyorum şu an. rahatımdan taviz vermeyen ben,yine baş köşeme dizdim radyomu, kitabımı. hepsini bu gecenin anısına başka yaşayacağım. şato hediyemi ifşa olma pahasına, adını söylüyorum umut'a verdim.sokakta yürüyordum elimde şatom.osmanlı kahvecisinin ordan aşağı saptığım gibi sahilden gelen mutlu bir çift, yanında filinta gibi bir çocuk. bişey sorabilir miyim dedim, tabi dediler. adı ne dedim, umut dediler.biraz şaşırdılar. eğildim, ona uzattım bu senin umut. çocuk işte hemen aldı. annesi abiye teşekkür et, dedi. yanağımdan öptü. yeminlen o kadar duygusallaştım ki, oturup ağlayacaktım. çocuklara hayatta dayanamıyorum.babası ölmemiş bir gençlik dedi, ellerini sıktım. umut'tan bir söz aldım, büyüdüğünde sen de bir hediyeyi sokakta bir çocuğa vereceksin. söz dedi. sonra gittiler, umut bana hep el salladı. ben de ona. el salladığım bütün harab olmuşluklarıma inat yine yaşamayı becerebiliyorum. kıyısından köşesinden mutlu bir beni yaşıyorum û da böyle bir anımdı.

oas susayım elleşmeyim şu konuya millet nasılsa hislerime tercüman oluyor ben de eksik kalayım dedim.dedim ama bir insanın suratına vurulmaz ki bu kadar 😁ne oldu senin lahmacun işi bu arada 😁ben de güya çıkıp günümü gün edecek hey saçma insanlar diye millete gülecektim evden çıkmak istemediğime kanaat getirdim 😁

25 yorum daha var, göster