merhaba arkadaşlar..
bayağıdır yazmıyorum yine, yazı yazmayı çok severken uzak durmaya çalışıyorum. yaşadığım şeyi daha da zorlaştırmamak için. bu sabah yazma isteğiyle uyandım, içim fazlasıyla doldu anlaşılan, yeni duygu yoğunluklarını alamıyor. İnsan vardır çok sever, insan vardır çok sevilir. ben çok seven bir insanım. sevmekten gocunmamalı insan, sevdiğini söylememekten. dengeli olmalı ne olursa olsun, sevmek sevilmek değil de mühim olan dengeyi sağlayabilmek aslında. hiç dengeleyemedim, az seversem yetmez çok seversem gelmez diye hep bocaladım. ne yetti, ne de geldi ama ben sevdim. kendimce kendi sınırlarıma göre, insanlara karşı tutumuma göre kendi bünyeme göre çok sevdim. sevmekten aşık olmaktan dolu dizgin kaçarak ayağına geldim, ayaklarına kapandım, gördü elini uzatmadı duydu dinlemedi. ama ezip de geçmedi. hakkını yememek lazım.. sevse güzel severdi bilirim, ama sevmeyişi de bana çok benzediğinden. aynı kutuplar birbirini hep iter bilindik tecrübeyle sabit bir teori. tahmin ettiğiniz gibi, öyle çok benziyoruz ki birlikte olmamız imkansızın imkansızı. İnat var ya, ölsek de dönmeyiz ya o inattan hani. ben onu severken ölsem bile vazgeçmem o da beni sevmese ölecek bilsin yine sevmez. İnsan vardır dediğim gibi, kimi sever kimi sevilir. ben severim, o sevilir. çünkü hikaye başından böyle yazılmış, en ufak yanlış hikayeyi çöp yapar. ne hikayesi diyebilirsiniz ama öyleydi, öyle. masal gibi sevdim ben masal gibi sevildi o. biz olamadık ama hikayemiz yazıldı, biz yaşadığımız sürece yaşayacak kalın bir kitap oldu. hala da yazılmaya devam eden. bi gün bi sayfada buluşur mu ellerimiz bilmiyorum, bi cümlede sarılır mıyım sana hiç bilmiyorum. ama sadece ihtimali için gözlerinin milyonlarca harfi dans ettirebilirim.

çok güzel... duygulandırdı gerçekten