bazen nasil hissetmem gerektigini bilmiyorum. sanirim bundan dolayi cok didikliyorum her seyi sonuna kadar. ama kendime dair bir kaynak buldum gibi. burcumu falan ogrendim ona yikmak istedim bu ozelliklerimi. demek ki ondanmis dedim. burdan hümanizme gelirsek su dunyada bana en mantikli gelen yaklasimdir kendisi. ordada insanin kendisini oldugu gibi kabullenme ilkesi var. ona binaen bende kendimi boyle kabul ettim. soru sormak ve cevap aramak yerine beynimi o yone ittim. İnsan cevresini genel-geçer algilayamaz. onun dunyasi icsel ozelliklerine bagli. o yuzden icimle iyi olur ve barisirsam cevreme olan enerjim pozitif olur diye dusundum belki de aradigim cevap bu. kendimi boyle kabul etmek.

aslında tek korkmadigim ve hep yaptigim şeydir soru sormak. yani ben eger kotuysem disariyada bunu yansitiyorum cunku onunla cebellesiyorum. ya da disardaki durumumu kabullenemedigim icin icimde soru isaretleri olusuyor. bence ben bir sure bunu denemeliyim 'ben boyleyim'i :) bakalim bu işe yarayacak mı? yazacagim :)

2 yorum daha var, göster