bugün de odamın penceresinin açık kalan yerinden yatağımdan hiç kalkmadan karşı binaya ve gökyüzüne bakmakla geçti. ağlamaya bile halim yok sanki içimden gelmiyo. ama içimdeki herşeyden bıkmışlık, usanmışlık hissi de bir yandan canımı sıkıyor. kendimi öylesine yalnız öylesine değersiz hissediyorum ki ve en kötüsüde kimseyle hiçbir şey paylaşamamak yanındaki kardeşinle bile dibine kadar yalnızlık bu olsa gerek...

benim yaşadığım bir dönemi benden daha iyi anlattığınız için ben teşekkür ederim.

4 yorum daha var, göster