sigaramı yaktım, balkona çıktım (6.kat). her yer bembeyaz. sigaramın dumanı siste kaybolup gidiyor. keşke diyorum bana da o beyazlıkta bir yol açılsa yürüsem, koşsam. tüm acıları, tüm pislikleri geride bırakıp koşsam. bir kere bile yüreğime dokunulmamışken, insanların çoğu bu kadar kötü ve mide bulandırıcıyken içimdeki o çocukla defolup gitsem, iyi insanların olduğu yerler, en az benim sevdiğim kadar beni sevebilecek insanların olduğu yerler. güzel hayaller değil mi arkadaşlar. o zaman sezen'le devam edeyim ben acı çekmeye'' kalbini bir mektup gibi buruşturulup fırlatılmış,kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan.İçindeki çocuğa sarıl. sana insanı anlatır..''

@damdakikemancı beni bu kadar üzen insanlar. yaşattıkları hayal kırıklıkları. ben duygularını çok yoğun yaşayan bi insanım. aşkı, sevgiyi,hüznü ne ararsan hepsi çok yoğun yaşanılır bende. geçen hafta bugün yine bi aldanış. yaşatılanlar. boşu boşuna geçen o kadar zaman. aslında beni bu kadar üzen kendim. neden bu kadar saf olup herkese güveniyorum ki? ona bu üzülmeler, ağlamalar,acılar.. benim gözlerim küçüktür yeşil olduğunu herkes anlayamaz, ağladıkça rengi belli olur. ve bu aralar herkes bana durup '' aaa senin gözlerin yeşil miydi?'' diyor. bir kaç insan genel olarak tüm insanlardan soğutuyor be kemancı. dert büyük, çare illaki var. ama biraz zaman, müzik, kitap, şarkılar...

6 yorum daha var, göster