rahatsiz
yüzleştikçe daha çok acıyor insanın içi. ama zaman geçiyor. her dakika sabretmeyi öğreniyor. İçinden istemsizce gelen o ağlama hissi yavaş yavaş geçiyor. ‘’ zaman ‘’ gerçekten en iyi ilaç dostlar. her düşüşte bir kez daha ayağa kalkıyor insan dediğin, ama daha güçlü. savaşmaya daha hazır bir şekilde. ne kadar canı yansa da kor olup kavrulsa da içi o yüzü gülüyor. anılar dediğin zaten insanı b*k püsür ediyor. keşke anıları da silip atabilsek insanlar gibi. anılar düğüm oluyor çünkü şurda. unutmak zorundayım, unutmak zorunda kaldım. hepinizin vardır illaki. unutmamak için can attığı insanlar, anılar… bile bile unutmak zorunda kalmadınız mı? ellerini tutmak, gözlerinin içine bakmak varken gizli gizli unutmuş rolü yapmadınız mı? bir sinema koltuğunda iki kişi gibi oturmak bu, paylaşamadığın için eksik kalıyorsun. bir beyinde yarım insan kalıyorsun sonra. ama geçiyor bir süre sonra o unutmuş rolüne kendinde inanıyorsun. İnanmazsan başlar çünkü gerçek acı, insan kafayı yer. sonra bakmışssın değişiyorsun, en az herkes kadar. aklına gelen sözlerin arasında sıkışıp duruyorsun. sonra kendinle savaşmaya başlıyorsun. aslında alışıyorsun bir süre sonra. hiç kimsenin varlığını da yokluğunu da istemiyorsun.

Yorumlar

rahatsiz
son şarkıyı çal kemancı, gelmeyecek o yalancı asdfgh ;) vallahi bende bilmiyorum da yavaştan topluyorum sanırım