bütün kötülüklerden korunabildiğim tek yer burası sanırım: "annemin dizleri." yemin ediyorum o elleriyle gözyaşlarımı silip " ağlama yavrum, hayat bu düşe kalka büyüyorsun. insanlari taniyorsun tanıdıkça nefret ediyormussun gibi oluyor biliyorum ama ben seni tanıyorum sen kimseden nefret edemezsin. canın çok yanıyor biliyorum. sabret güzel kızım sabret... hepsi geçecek. " diyor. gerçekten geçecek mi anne? bizimde karşımıza en az bizim kadar iyi insanlar çıkacak mı? neyse... samsun'a dönmek istemiyorum, net.

o zaman ben kötü bi insanım acımasız olmayı öğrenmişim acımıyorum çünkü insanların bana bakışını biliyorum nefret ediyorum hatta. bencilim çünkü kendimi bende düşünmesem kim düşünecek ben böyle değildim ama topluma bu şekil ayak uydurabildim çünkü daha fazla canımı yakamazdım

8 yorum daha var, göster